ก่อนอื่นขอเล่าถึงความรักของผมก่อนนะครับ
**แฟนผม หมายถึงแฟนที่ผมเพิ่งเลิกนะครับ(ไม่อยากใช้คำว่าแฟนเก่า)
เรื่องราวความรักของผมเริ่มต้นมาเมื่อประมาน3ปีที่แล้ว ความสัมพันธ์ของเราเป็นความสัมพันธ์ที่เร็วมาก เรารู้จักกันตอนเราเข้าเรียนปี1 ช่วงนั้นเป็นช่วงรับน้องที่คณะมีการให้จับบั๊ดดี้เพื่อดูแลกัน ผมจับคู่ได้กับเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเป็นเพื่อนที่มาจากโรงเรียนเดียวกับแฟนของผม ผมซื้อขนมเอาไปให้บั๊ดดี้เกือบทุกวัน ทุกครั้งที่เอาไปให้ แฟนผมก็จะชอบแซวว่าไม่เห็นซื้อมาให้เราบ้างเลย หลังจากนั้นผมก็ซื้อไปให้บั๊ดดี้ของผมและเพื่อน(แฟนผม)ทุกครั้ง (ช่วงหลังนี่ซื้อให้แฟนผมมากกว่าบั๊ดดี้เสียอีก ฮ่าๆๆ) จนเวลาผ่านไปเราเริ่มสนิทกัน ผมเริ่มตกหลุมรักเธอ(แฟนผม) จนในที่สุดผมสารภาพกับเธอว่าชอบ และบอกรักและขอเป็นแฟนในเวลาต่อมา
เรารักกันมาก เธอเป็นคนที่ติดแฟนมาก ชอบงอแงเวลาผมไม่ตอบแชท เวลาไม่โทรหา เรื่องเล็กๆน้อยที่ผู้ชายส่วนใหญ่คิดว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่นั่นแหละ ตัวเราแทบจะติดกันตลอด ไปไหนไปด้วยกัน ผมไปธุระที่ไกลๆเธอก็จะไปกับผมตลอด เธอติดผมมาก เรียกได้ว่าลำบากแค่ไหนไปหมด ขอแค่ได้อยู่ด้วยกัน
พอเวลาผ่านไปก็เริ่มสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆเราสนิทกันมากจนถึงสามารถพูดทุกเรื่อง ปรึกษาทุกเรื่องได้หมด ผมจะซื้อดอกกุหลาบไปให้เธอทุกครั้งเมื่อถึงวันครบรอบที่เราคบกันในแต่ละเดือน เธอก็จะมีของขวัญเล็กๆให้ผมเช่นกัน จากเดือนเป็นปี จาก1ปีเป็น2ปี เราก็มีทะเลาะกันบ้างในบางครั้ง ช่วงแรกส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องที่แฟนผมชอบงอแง อยากอยู่กับผมตลอดเวลา ซึ่งผมรู้เลยว่าถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปเราต้องมีปัญหาระยะยาวแน่ๆ
เวลาก็ผ่านไปพอเริ่มเรียนปีที่สูงขึ้น ผมมีงานคณะที่ต้องรับผิดชอบซึ่งมันทำให้เราจะไม่ได้ใกล้ชิดกันเหมือนแต่ก่อน รวมถึงผมอยากให้ความสัมพันธ์ของเรามีที่ว่างตรงกลาง ไม่ติดกันตลอดเวลาเพื่อให้เราสามารถคบกันได้ยาวๆ ช่วงเวลานี้ผมทุ่มเทให้กับงานคณะเป็นอย่างมาก(ผมบ้างาน จนไม่ใส่ใจคนที่ตัวเองรักTT) มันก็เลยทำให้ผมมีเวลากับเธอน้อยลง เลยทำให้เธอต้องอยู่คนเดียว (เธอก็มีเพื่อนปกตินะแต่เพื่อนของเธอก็มีแฟนเหมือนกัน เลยทำให้เวลาที่เธอไม่ค่อยได้อยู่กับผมเธอก็ต้องอยู่คนเดียว มันคงทำให้เธอรู้สึกเหงา)
เราทะเลาะกันบ่อยมากช่วงนี้ และทุกครั้งมักจะหนักขึ้นๆ ผมจะอารมณ์ร้อนเวลาโมโห และแฟนผมก็จะร้อนขึ้นตามๆกัน เรื่องส่วนใหญ่จะประมานว่าผมไม่ค่อยมีเวลาให้ไม่ค่อยสนใจเธอ เรื่องที่เธอทำแล้วผมไม่ชอบ เรื่องที่ผมทำแล้วเธอไม่ชอบ อะไรประมานนี้
พอเราไม่ค่อยอยู่ด้วยกันผมคิดว่ามันจะทำให้เธอเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น และผลก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ เธอไม่งอแงเหมือนแต่ก่อน ไม่เอาแต่ใจเท่าเมื่อก่อน แต่ผลลัพธ์ไม่ได้เป็นอย่างที่คิดไว้ทั้งหมด การที่เธอไม่งอแงไม่เอาแต่ใจ มันมาพร้อมกับความเฉยชาที่ผมไม่เคยได้รับจากเธอมาก่อน เราเริ่มทะเลาะกันหนักขึ้นจนถึงขนาดที่เธอบอกให้เราเลิกกันดีกว่า แต่ทุกครั้งที่จะเลิกผมจะไม่ยอมเลิกและบอกว่าเราลองแก้ไขกันก่อนดีกว่าลองปรับความเข้าใจกัน อะไรๆคงดีขึ้น
เวลาผ่านไปผมพยายามประคับประคองความรักของเราให้ยังคงไปต่อได้ ผมคิดว่าเธอก็พยายามเช่นกัน
จนครบรอบ3ปีที่เราคบกัน ผมรู้สึกได้เลยว่าความสัมพันธ์ของเรามันเปราะบางมาก เธอเฉยชากับผมมากขึ้น เราไม่ได้ตัวติดกันเหมือนเมื่อก่อน ผมไม่ค่อยแสดงความรักหรือทำอะไรที่คนเป็นแฟนเค้าทำกันต่อหน้าคนอื่น เพราะผมคิดเองว่าเราคงสนิทกัน คบกันมานานไม่ต้องแสดงออกมากก็ได้ เราคงรู้ใจกันอยู่แล้ว(ตอนนี้ผมรู้ว่าผมคิดผิด) และส่วนใหญ่เธอก็จะอยู่กับกลุ่มเพื่อนของเธอ เราแทบไม่ได้ไปไหนด้วยกัน เพราะผมไม่ค่อยได้ไปไหนกับกลุ่มเพื่อนของเธอ เลยทำให้เรายิ่งห่างกันไปใหญ่ ถึงแม้ว่าช่วงนี้ผมมีเวลาอยู่กับเธอมากขึ้น แต่ทุกอย่างเปลี่ยนไปทุกอย่างเหมือนมันสายไปแล้ว
ผู้หญิงที่เคยไปไหนไม่ได้ถ้าขาดผม คนที่เคยบอกว่าอย่าทิ้งเธอไปไหนนะ ตอนนี้มันไม่มีอีกแล้ว (ผมบอกกับเธอเสมอว่าผมไม่มีวันบอกเลิกเธอแน่นอน)
จนอีกประมานเกือบ2เดือนต่อมา เราทะเลาะกันด้วยเรื่องเล็กน้อยมาก แต่เหมือนทุกอย่างที่ผ่านมามันสะสมจนดูเป็นเรื่องใหญ่ เธอเลยบอกเลิกผม แต่ครั้งนี้ต่างจากครั้งก่อน คือผมไม่สามารถเปลี่ยนใจเธอได้อีก ผมทำทุกอย่าง ทำทุกทางเพื่อให้เราไม่เลิกกัน แต่มันสายเกินไป
ผมรู้ว่าผมทำให้เธอเปลี่ยนไป ผมเป็นคนผิดเอง ผมเคยทำให้เธอมีช่วงเวลาที่โดดเดี่ยว ทำให้เธอเหงา เธอบอกว่าเธอรักผมเหมือนเดิม แต่แค่ไม่พร้อมจะไปเจอเรื่องเดิมๆที่เราไม่เข้าใจกัน มันเหนื่อยเกินไปแล้ว ไม่อยากวนลูปเดิมๆ เป็นเพื่อนกันคงดีกว่า
ผมเสียใจมากที่เราต้องเลิกกัน ทรมานมาก ผมทำอะไรไม่ได้เลย กินข้าวไม่ค่อยลง นอนไม่หลับ ผมชอบฟังเพลง อ่านหนังสือ แต่หลังจากเลิกกันผมทำสิ่งเหล่านั้นไม่ได้เลย ผมชอบเล่นดนตรี เธอเคยบอกให้ผมเล่นกีต้าให้ฟังแต่ผมไม่เคยเล่นให้เธอฟังเลย(อยากมีโอกาสแก้ตัวTT จะเล่นให้ฟังทุกวันเลย) ภาพความทรงจำทุกอย่างวนอยู่ในหัวตลอดเวลา น้ำตาไหลทุกครั้งที่คิดถึงเวลาเก่าๆ รวมถึงตอนนี้ด้วย
ไม่ว่าผมจะทำอะไร มันจะมีเธออยู่ในความทรงจำตลอด ผมกลับมาคิดแล้ว มันทำให้ผมรู้ว่าที่ผ่านมาแทบจะไม่มีอะไรเลยในชีวิตที่ไม่เกี่ยวข้องกับเธอเลย
เธอบอกคนที่ใช่ยังไงสุดท้ายก็ใช่ ตอนนี้ก็เป็นเพื่อนกันไปก่อน เดี๋ยวเวลาก็จะทำให้ผมดีขึ้นเอง มันก็อาจจะเป็นแบบนั้นจริง ตอนนี้ผมพยายามทำใจ พยามออกไปข้างนอกพบเจอผู้คน แต่มันไม่ได้ดีขึ้นเลยมันรู้สึกทรมานมาก เวลาผ่านไปก็ไม่ทำให้อะไรดีขึ้นเลยแม้แต่นิดเดียว ผมเคยคิดว่าความรักมันก็เป็นแค่ส่วนหนึ่ง ไม่ใช่ทั้งหมดของชีวิต แต่ทำไมตอนนี้ผมรู้สึกขาดเธอไม่ได้เลย รู้สึกเหมือนเธอเป็นทุกอย่างในชีวิต ผมยอมทำทุกอย่างเพื่อจะให้เราได้กลับมาคบกันได้กลับมามีเวลาดีๆด้วยกัน
หลังจากเลิกกันมันทำให้ผมคิดได้ว่าปัญหาที่แท้จริงมันเกิดจากอะไร รู้ว่าจะต้องแก้ยังไง ผมพร้อมจะแก้ไขได้ทุกอย่าง แต่ตอนนี้ไม่มีโอกาสได้แก้ไขเรื่องเหล่านั้น เหมือนกับไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา
ถ้าผมอยากกลับไปคบกับเธอผมควรทำยังไง ควรจะเริ่มยังไง ผมกลัวว่าเวลานานไปจะทำให้ความรู้สึกของเธอที่มีให้ผมมันยิ่งเบาบางลง ก่อนหน้านี้ผมก็เคยมีแฟนแล้วก็เลิกเหมือนกันแต่มันคนละความรู้สึกกับเธอคนนี้จริงๆ
นอกจากพ่อแม่แล้วก็มีเธอนี่แหละที่ผมรักที่สุดในชีวิต
อยากกลับไปคบกับแฟน
**แฟนผม หมายถึงแฟนที่ผมเพิ่งเลิกนะครับ(ไม่อยากใช้คำว่าแฟนเก่า)
เรื่องราวความรักของผมเริ่มต้นมาเมื่อประมาน3ปีที่แล้ว ความสัมพันธ์ของเราเป็นความสัมพันธ์ที่เร็วมาก เรารู้จักกันตอนเราเข้าเรียนปี1 ช่วงนั้นเป็นช่วงรับน้องที่คณะมีการให้จับบั๊ดดี้เพื่อดูแลกัน ผมจับคู่ได้กับเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเป็นเพื่อนที่มาจากโรงเรียนเดียวกับแฟนของผม ผมซื้อขนมเอาไปให้บั๊ดดี้เกือบทุกวัน ทุกครั้งที่เอาไปให้ แฟนผมก็จะชอบแซวว่าไม่เห็นซื้อมาให้เราบ้างเลย หลังจากนั้นผมก็ซื้อไปให้บั๊ดดี้ของผมและเพื่อน(แฟนผม)ทุกครั้ง (ช่วงหลังนี่ซื้อให้แฟนผมมากกว่าบั๊ดดี้เสียอีก ฮ่าๆๆ) จนเวลาผ่านไปเราเริ่มสนิทกัน ผมเริ่มตกหลุมรักเธอ(แฟนผม) จนในที่สุดผมสารภาพกับเธอว่าชอบ และบอกรักและขอเป็นแฟนในเวลาต่อมา
เรารักกันมาก เธอเป็นคนที่ติดแฟนมาก ชอบงอแงเวลาผมไม่ตอบแชท เวลาไม่โทรหา เรื่องเล็กๆน้อยที่ผู้ชายส่วนใหญ่คิดว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่นั่นแหละ ตัวเราแทบจะติดกันตลอด ไปไหนไปด้วยกัน ผมไปธุระที่ไกลๆเธอก็จะไปกับผมตลอด เธอติดผมมาก เรียกได้ว่าลำบากแค่ไหนไปหมด ขอแค่ได้อยู่ด้วยกัน
พอเวลาผ่านไปก็เริ่มสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆเราสนิทกันมากจนถึงสามารถพูดทุกเรื่อง ปรึกษาทุกเรื่องได้หมด ผมจะซื้อดอกกุหลาบไปให้เธอทุกครั้งเมื่อถึงวันครบรอบที่เราคบกันในแต่ละเดือน เธอก็จะมีของขวัญเล็กๆให้ผมเช่นกัน จากเดือนเป็นปี จาก1ปีเป็น2ปี เราก็มีทะเลาะกันบ้างในบางครั้ง ช่วงแรกส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องที่แฟนผมชอบงอแง อยากอยู่กับผมตลอดเวลา ซึ่งผมรู้เลยว่าถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปเราต้องมีปัญหาระยะยาวแน่ๆ
เวลาก็ผ่านไปพอเริ่มเรียนปีที่สูงขึ้น ผมมีงานคณะที่ต้องรับผิดชอบซึ่งมันทำให้เราจะไม่ได้ใกล้ชิดกันเหมือนแต่ก่อน รวมถึงผมอยากให้ความสัมพันธ์ของเรามีที่ว่างตรงกลาง ไม่ติดกันตลอดเวลาเพื่อให้เราสามารถคบกันได้ยาวๆ ช่วงเวลานี้ผมทุ่มเทให้กับงานคณะเป็นอย่างมาก(ผมบ้างาน จนไม่ใส่ใจคนที่ตัวเองรักTT) มันก็เลยทำให้ผมมีเวลากับเธอน้อยลง เลยทำให้เธอต้องอยู่คนเดียว (เธอก็มีเพื่อนปกตินะแต่เพื่อนของเธอก็มีแฟนเหมือนกัน เลยทำให้เวลาที่เธอไม่ค่อยได้อยู่กับผมเธอก็ต้องอยู่คนเดียว มันคงทำให้เธอรู้สึกเหงา)
เราทะเลาะกันบ่อยมากช่วงนี้ และทุกครั้งมักจะหนักขึ้นๆ ผมจะอารมณ์ร้อนเวลาโมโห และแฟนผมก็จะร้อนขึ้นตามๆกัน เรื่องส่วนใหญ่จะประมานว่าผมไม่ค่อยมีเวลาให้ไม่ค่อยสนใจเธอ เรื่องที่เธอทำแล้วผมไม่ชอบ เรื่องที่ผมทำแล้วเธอไม่ชอบ อะไรประมานนี้
พอเราไม่ค่อยอยู่ด้วยกันผมคิดว่ามันจะทำให้เธอเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น และผลก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ เธอไม่งอแงเหมือนแต่ก่อน ไม่เอาแต่ใจเท่าเมื่อก่อน แต่ผลลัพธ์ไม่ได้เป็นอย่างที่คิดไว้ทั้งหมด การที่เธอไม่งอแงไม่เอาแต่ใจ มันมาพร้อมกับความเฉยชาที่ผมไม่เคยได้รับจากเธอมาก่อน เราเริ่มทะเลาะกันหนักขึ้นจนถึงขนาดที่เธอบอกให้เราเลิกกันดีกว่า แต่ทุกครั้งที่จะเลิกผมจะไม่ยอมเลิกและบอกว่าเราลองแก้ไขกันก่อนดีกว่าลองปรับความเข้าใจกัน อะไรๆคงดีขึ้น
เวลาผ่านไปผมพยายามประคับประคองความรักของเราให้ยังคงไปต่อได้ ผมคิดว่าเธอก็พยายามเช่นกัน
จนครบรอบ3ปีที่เราคบกัน ผมรู้สึกได้เลยว่าความสัมพันธ์ของเรามันเปราะบางมาก เธอเฉยชากับผมมากขึ้น เราไม่ได้ตัวติดกันเหมือนเมื่อก่อน ผมไม่ค่อยแสดงความรักหรือทำอะไรที่คนเป็นแฟนเค้าทำกันต่อหน้าคนอื่น เพราะผมคิดเองว่าเราคงสนิทกัน คบกันมานานไม่ต้องแสดงออกมากก็ได้ เราคงรู้ใจกันอยู่แล้ว(ตอนนี้ผมรู้ว่าผมคิดผิด) และส่วนใหญ่เธอก็จะอยู่กับกลุ่มเพื่อนของเธอ เราแทบไม่ได้ไปไหนด้วยกัน เพราะผมไม่ค่อยได้ไปไหนกับกลุ่มเพื่อนของเธอ เลยทำให้เรายิ่งห่างกันไปใหญ่ ถึงแม้ว่าช่วงนี้ผมมีเวลาอยู่กับเธอมากขึ้น แต่ทุกอย่างเปลี่ยนไปทุกอย่างเหมือนมันสายไปแล้ว
ผู้หญิงที่เคยไปไหนไม่ได้ถ้าขาดผม คนที่เคยบอกว่าอย่าทิ้งเธอไปไหนนะ ตอนนี้มันไม่มีอีกแล้ว (ผมบอกกับเธอเสมอว่าผมไม่มีวันบอกเลิกเธอแน่นอน)
จนอีกประมานเกือบ2เดือนต่อมา เราทะเลาะกันด้วยเรื่องเล็กน้อยมาก แต่เหมือนทุกอย่างที่ผ่านมามันสะสมจนดูเป็นเรื่องใหญ่ เธอเลยบอกเลิกผม แต่ครั้งนี้ต่างจากครั้งก่อน คือผมไม่สามารถเปลี่ยนใจเธอได้อีก ผมทำทุกอย่าง ทำทุกทางเพื่อให้เราไม่เลิกกัน แต่มันสายเกินไป
ผมรู้ว่าผมทำให้เธอเปลี่ยนไป ผมเป็นคนผิดเอง ผมเคยทำให้เธอมีช่วงเวลาที่โดดเดี่ยว ทำให้เธอเหงา เธอบอกว่าเธอรักผมเหมือนเดิม แต่แค่ไม่พร้อมจะไปเจอเรื่องเดิมๆที่เราไม่เข้าใจกัน มันเหนื่อยเกินไปแล้ว ไม่อยากวนลูปเดิมๆ เป็นเพื่อนกันคงดีกว่า
ผมเสียใจมากที่เราต้องเลิกกัน ทรมานมาก ผมทำอะไรไม่ได้เลย กินข้าวไม่ค่อยลง นอนไม่หลับ ผมชอบฟังเพลง อ่านหนังสือ แต่หลังจากเลิกกันผมทำสิ่งเหล่านั้นไม่ได้เลย ผมชอบเล่นดนตรี เธอเคยบอกให้ผมเล่นกีต้าให้ฟังแต่ผมไม่เคยเล่นให้เธอฟังเลย(อยากมีโอกาสแก้ตัวTT จะเล่นให้ฟังทุกวันเลย) ภาพความทรงจำทุกอย่างวนอยู่ในหัวตลอดเวลา น้ำตาไหลทุกครั้งที่คิดถึงเวลาเก่าๆ รวมถึงตอนนี้ด้วย
ไม่ว่าผมจะทำอะไร มันจะมีเธออยู่ในความทรงจำตลอด ผมกลับมาคิดแล้ว มันทำให้ผมรู้ว่าที่ผ่านมาแทบจะไม่มีอะไรเลยในชีวิตที่ไม่เกี่ยวข้องกับเธอเลย
เธอบอกคนที่ใช่ยังไงสุดท้ายก็ใช่ ตอนนี้ก็เป็นเพื่อนกันไปก่อน เดี๋ยวเวลาก็จะทำให้ผมดีขึ้นเอง มันก็อาจจะเป็นแบบนั้นจริง ตอนนี้ผมพยายามทำใจ พยามออกไปข้างนอกพบเจอผู้คน แต่มันไม่ได้ดีขึ้นเลยมันรู้สึกทรมานมาก เวลาผ่านไปก็ไม่ทำให้อะไรดีขึ้นเลยแม้แต่นิดเดียว ผมเคยคิดว่าความรักมันก็เป็นแค่ส่วนหนึ่ง ไม่ใช่ทั้งหมดของชีวิต แต่ทำไมตอนนี้ผมรู้สึกขาดเธอไม่ได้เลย รู้สึกเหมือนเธอเป็นทุกอย่างในชีวิต ผมยอมทำทุกอย่างเพื่อจะให้เราได้กลับมาคบกันได้กลับมามีเวลาดีๆด้วยกัน
หลังจากเลิกกันมันทำให้ผมคิดได้ว่าปัญหาที่แท้จริงมันเกิดจากอะไร รู้ว่าจะต้องแก้ยังไง ผมพร้อมจะแก้ไขได้ทุกอย่าง แต่ตอนนี้ไม่มีโอกาสได้แก้ไขเรื่องเหล่านั้น เหมือนกับไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา
ถ้าผมอยากกลับไปคบกับเธอผมควรทำยังไง ควรจะเริ่มยังไง ผมกลัวว่าเวลานานไปจะทำให้ความรู้สึกของเธอที่มีให้ผมมันยิ่งเบาบางลง ก่อนหน้านี้ผมก็เคยมีแฟนแล้วก็เลิกเหมือนกันแต่มันคนละความรู้สึกกับเธอคนนี้จริงๆ
นอกจากพ่อแม่แล้วก็มีเธอนี่แหละที่ผมรักที่สุดในชีวิต